Mustie - onze Duitse Herder - is geboren op 4 maart 1991 en wij kregen haar toen ze 7 weken oud was. Het was gelijk al een héél druk beestje: de hele dag spelen en in verhouding heel weinig slapen. Toen ze volwassen was, bleef het een druk beestje: altijd sleepte ze een bal mee als we gingen lopen en als wij 6 km liepen, dan maakte zij er minstens 15 km van door het vele heen en weer lopen met de bal. Thuis moest er 's avonds ook nog enkele uren gespeeld worden.
Mustie is altijd (op twee nachten na) 24 uur per dag bij ons geweest. Onze vakanties waren altijd wandelvakanties in België of Luxemburg. Zij was niet moe te krijgen. Hoe woester de wandeling, des te leuker zij het vond. Dat "drukke" is altijd gebleven, tot haar 10de jaar. Daarna werd ze een "normale" hond. Veel minder spelen en ook lange wandelingen werden té zwaar voor haar.
Rond haar 12de jaar kon ze opeens veel minder goed lopen. Ze wist niet meer waar haar achterpootjes stonden en vaak stonden ze dan gekruist en hobbelde ze zo door. Na een tip van onze buren kwamen wij bij Dorit Aharon terecht. Na onderzoek zei Dorit Aharon al direct dat een onomkeerbaar proces aan de gang was bij Mustie. Een soort MS (Degeneratieve myelopathie) waarbij haar ruggengraat degenereert en zij steeds minder gevoel in haar achterpoten krijgt, totdat deze helemaal verlamd raken.
Het enige wat Dorit Aharon kon doen was middels Orthomanuele diergeneeskundige therapie de achteruitgang zo lang mogelijk tegenhouden en ervoor te zorgen dat Mustie geen pijn zou lijden. Dat lukte goed! Na de eerste behandeling liep Mustie na enkele dagen heel veel beter!!
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en Mustie leeft nog steeds! Ze kan niet meer zelfstandig lopen, maar ze heeft twee "ouders" die aan mantelzorg voor haar doen! In het hele huis zijn kleden gelegd, zodat ze niet kan uitglijden. Ze heeft een eigen vervoermiddel gekregen (genaamd M.P.V.: Mustie's Plas Voertuig): een zelfgebouwde grote bolderkar met een aparte in- en uitgang. Hiermee wordt ze naar het park gereden om daar lekker een stukje te kunnen lopen en vooral "luchtjes" te kunnen opsnuiven.
Haar achterkant is té slap om nog zelf te kunnen lopen. Wij doen dus een handdoek om haar achterlijf en houden haar zo omhoog. Ondanks haar handicap heeft ze het nog steeds naar haar zin. Ze vindt het heerlijk om in de tuin te liggen.
Toppunt van pret is voor haar met de MPV naar het park gaan en dan in de ondiepe vijver rondstappen. Wij doen dan uiteraard laarzen aan, want wij moeten mee in het water om haar achterlijf met de handdoek omhoog te houden. Ze heeft zoveel vertrouwen in ons dat ze zelfs met een stokje in het water wil spelen. Ze graaft dan met haar voorpootjes in het water en hangt dan voornamelijk in de handdoek. Ze weet dat wij haar nimmer zullen laten vallen. Het is aandoenlijk om te zien hoe ze geniet in het water!
Thuis en in de auto is ze vaak incontinent. Alles is erop ingericht. Wij kunnen zien dat ze nog altijd gelukkig is en plezier in het leven heeft. Na ruim 13 jaar samenzijn kunnen wij over en weer "lezen en schrijven" met elkaar. Alles weet zij ons aan het verstand te brengen. Zoveel zelfs, dat wij wel eens denken: "Wie heeft wie nu opgevoed..." Wij hopen haar nog lang in ons midden te hebben en dankzij Dorit Aharon is die tijd inmiddels met ruim een jaar verlengd.
