Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat Fitch, onze blije viervoeter, na een ontzettend hoge sprong opeens pijn had. Dat kenden we niet van haar. De volgende ochtend liep ze nog wel, maar slecht en je zag overduidelijk dat ze echt pijn had. We zijn gelijk naar de dierenarts gegaan.

Met pijnstillers (ontstekingsremmers) en het advies "rust" zijn we naar huis gegaan en hadden de vrees dat ze een hernia had gekregen. Helaas verbeterde de situatie niet: het bleek een zeer stevige hernia (graad 4) te zijn.

Die maandag 11 april was de eerste operatie van Fitch een feit en ze herstelde zich verrassend goed. Helaas veranderde dat na ongeveer 4 weken. Hoe, dat hebben we nog steeds niet kunnen verklaren. Pijnbestrijding en nog steeds rust was het advies en met een beetje geluk zou het beter gaan. Maar rust en medicatie deden niet wat we hoopten en helaas, tegen alle verwachting in, had Fitch een tweede hernia op een andere plek. We besloten opnieuw te opereren.

Het herstel van Fitch was deze keer echt heel anders dan de vorige keer en eigenlijk wisten we al vrij snel dat het niet goed was. Maar omdat de twee operaties zo snel achter elkaar hadden plaatsgevonden, weten we het daar aan.

Na 6 weken bleek dat ons gevoel juist was. Die arme Fitch had op dezelfde plek als de tweede hernia, een nieuwe te pakken. Opereren of inslapen....wetend dat we bij de operatie een grote kans liepen dat Fitch nooit meer zou kunnen lopen. We kozen voor het eerste, ondanks het genoemde risico. Belangrijk in onze afweging was dat in al die weken van pech ze nog steeds zo vrolijk en levenslustig was. "Je kunt ook vast een mooi hondenleven hebben als je je met een karretje moet voortbewegen". En wie weet hadden we nu wat meer geluk.

Na deze operatie merkten we al snel aan Fitch dat het beter met haar ging dan na operatie twee. Liggend in de box pakte ze af en toe haar speeltje zelf. Ze was erg blij als ze weer mee uit kon en heel langzaam zagen we ook echt verbetering in haar achterpoten. Van helemaal slepend naar weer een poging tot aantikken van de grond en ook langzaam weer loopreflexen. Met behulp van twee keer in de week hydrotherapie en veel geduld met uitlaten (vier keer op een dag in een bolderkar op weg naar een mooi grasveld en hangend in een steunbroekje laten lopen) zag je echt dat ze vooruit ging. Onze hoop op herstel nam toe en de kans dat ze volledig verlamd was na deze operatie leek meer en meer uitgesloten.

Ondertussen zijn we al ergens in september van vorig jaar en opeens merkten we dat ze weer wat minder werd. Ze ging niet meer vooruit. Deze keer zijn we op advies van de fysiotherapeut naar Dr. Aharon in Noorden gegaan en de waargenomen achteruitgang was niet voor niets. Op maar liefst 4 plekken zat de rug van Fitch niet meer zoals het zou moeten zijn. Gelukkig kon het worden rechtgezet, maar het betekende wel weer opnieuw een periode van volledige rust en langzaam opbouwen van bewegen. Kregen we nu garantie voor succes? Nee, maar met veel geduld en aandacht zou het mogelijk moeten zijn dat Fitch in ieder geval in huis en daarbuiten weer zou kunnen lopen. De inschatting waarmee we toen wegliepen was dat ze voor 50% herstellen kon. Misschien, heel misschien meer. Wat wel bleek, was dat de beweging snel terug kwam en dat het steeds beter gaat met Fitch.

Sinds de kerst loopt ze zelf buiten. Eerst erg slepend en nu steeds minder slepend en steeds meer zelf stappen zettend. Heel langzaam opbouwend en kijkend naar wat ze kan, lieten we haar uit in het broekje of lieten haar zelf lopen. Na meer dan een half jaar niet of nauwelijks de achterpoten te hebben gebruikt, zijn die natuurlijk niet meer zo sterk. Die moeten weer worden opgebouwd, door bewegen. En vanwege haar slechte rug moeten we gedoseerd blijven werken.

Vandaag is Fitch op haar vijfde controle geweest. Alles staat nog steeds goed en recht en ze mag nu ook echt zelf gaan lopen, daar is haar rug nu sterk genoeg voor. En haar herstelprognose? Die is inmiddels al flink naar boven bijgesteld. Zal ze ooit een prijs winnen voor de mooist lopende hond? Nee, dat niet, maar lopen kan ze echt wel weer zelf over een paar maanden.

En Fitch, heeft ze er al genoeg van? Nee, kunnen we stellen, die is echt oprecht nog steeds een blije hond. In alle maanden van rust maar zeker ook nu ze weer vaker mee mag, weer meer hond mag zijn. Hadden we, wetend wat we nu weten, hetzelfde besluit genomen bij de derde operatie? Daar kunnen we alleen maar "ja" op zeggen. En Fitch, die heeft geluk. Ze heeft van alle professionals de beste zorg, adviezen en aandacht gekregen. Daar zijn we echt oprecht iedereen dankbaar voor!